No span!

Dag volgers!

Hier een verslag van de afgelopen week. Zet je maar gemakkelijk en pak er een drankje bij, want we hebben weer zeer veel meegemaakt!

Maandag stond op de christelijke school de eerste ouderochtend op het programma. Iets meer dan de helft van de ouders daagden op en daar waren we zeer tevreden mee. We merkten dat de ouders open stonden voor onze tips en zeker bereid waren om mee te werken. We gaven uitleg over de onderzoeks- en therapiefase en kregen meer info over het kind. ’s Middags konden we een verfrissende duik gaan nemen in het zwembad van het hotel van de ouders van Rikki. Daar hadden we nu eens nood aan! Dinsdag zagen we de kinderen voor de laatste keer want vanaf dan hadden ze paasvakantie. En dat was eraan te merken! Ze waren meer uitgelaten dan anders. Ook sommige juffen vonden het de moeite niet meer om af te komen (Blijdschool). Omdat het internet hier niet altijd goed wil meewerken, gingen we ’s middags naar ’t vat om te werken en enkele mails te beantwoorden.

Woensdag was er weer ouderochtend, maar deze keer in de Blijdschool en de Oude Charlesburg. In de Oude Charlesburg kwamen meer dan de helft van de ouders langs. Hier waren we heel tevreden mee. We ontmoetten er zoveel verschillende ouders. Sommige waren enorm geïnteresseerd en gemotiveerd om thuis te oefenen met hun kind, maar anderen laat het eigenlijk koud. Eén moeder die bij Eva langskwam, kreeg het zelfs emotioneel moeilijk toen ze hoorde dat we haar 9-jarige zoon (3e leerjaar) willen leren lezen. Ze vroeg of Eva hem ook in de vakantie wou begeleiden. Aangezien dit een beetje moeilijker ligt, wordt er samen met de juf naar een oplossing gezocht. Na een grondig gesprek stelt de juf voor om in de vakantie langs te gaan en de jongen verder te helpen. Een kleine helft van de ouders sprak Scranan tongo, dus moest er een leerkracht aanwezig zijn om te tolken. Het was een hele uitdaging voor Sarah en Eva. Op de Blijdschool zagen Rikki, Lieselotte en Flore voldoende ouders (en soms eens een oom, nicht of oma). Het was interessant dat de kinderen juist die dag hun rapport kregen. Zo hadden we een bredere basis om op verder te bouwen. Sommige ouders rekenen echt op onze steun. Zo kwam er bij Flore een oma met een kind waarvan de moeder psychisch gestoord was en dus niet meer voor haar kinderen kon zorgen. De grootmoeder had geen geld om boeken te kopen voor haar kleinkinderen. Daardoor kunnen de kinderen thuis niet werken voor school en dit zorgt voor een groeiende achterstand. Nu komen we pas echt in contact met kansarmoede. De vrouw bracht ook haar kleinzoon mee en smeekte ons om hem ook te helpen. Eerst zei Flore dat ze hem na de vakantie zou testen, maar dan bleek dat de jongen op geen enkele van onze scholen zit! We denken erover na om hem thuis te gaan begeleiden. Aangezien het meisje thuis geen leesboeken heeft, geven we haar nog een leesboek mee uit onze uitgebreide collectie. 

Om 13u zit het er voor ons op en kunnen we beginnen aan de paasvakantie. We hebben al direct een drukke middag voor de boeg. We moeten hangmatten kopen voor onze trip naar Blanche Marie, de huur van onze fietsen gaan verlengen en tussendoor ook nog eens gaan informeren voor trips die we in de paasvakantie kunnen doen. ’s Avonds gaan we eten met Free en Roel in het restaurant waar we salsalessen zullen volgen (Broki). Tijdens de aperitief kunnen we nog een showtje van de gevorderde salsadansers meepikken. We springen ook nog even binnen in de karaoke waar we van onszelf laten horen met wel 30 verzoeknummers. We worden dan ook uitgenodigd om deel te nemen aan de karaokecontest aanstaande maandag. We wisten niet dat er zoveel talent in ons verborgen zat!

We maakten van de donderdag een bapdag, terwijl Lieselotte en Kalle erop uit trokken naar Warappakreek. ’s Avonds houden we een afscheidsdrink in de Waag met de ouders en zus van Rikki. Zij vertrekken dit weekend naar huis, wanneer wij op trip zijn naar Blanche Marie. We besluiten om eens niet naar de Havanna af te zakken, maar om vroeg in ons bed te kruipen want vrijdag moeten we er om 4u30 al uit! Zo gezegd zo gedaan maar we konden gerust nog 2 uurtjes langer blijven liggen, want sommigen hebben het lef om maar om 7u op te dagen! Maar wat wil je, als je met 74 man op trip gaat! We vertrokken dan voor een 10 uur durende busrit naar Apoera. Dit is het indiaans dorpje waar we 2 nachten verblijven. We worden in 2 groepen opgesplitst en installeren onze hangmatten, maar daarvoor hebben we onze valies nodig. Die blijkt in het andere kamp te staan, dus dat wordt stappen! Onderweg genieten we van de wonderlijke fauna en flora. We leren van onze gids Ralf een indiaanse wijsheid. Als iemand vraagt hoever het nog is, antwoorden zij: “’t is na de bocht”. Man, ze hebben hier lange bochten! Eva en Flore vinden snel hun tas en keren met 10 personen in (en aan) een jeep terug naar hun kamp. Rikki moet echter nog een beetje verder zoeken. En als ze haar tas vindt, moet ze ook nog een beetje werken. Eerst moet de auto waarmee ze naar het kamp ging uit de modder geduwd worden (het had veel geregend). Daarna de volgende uitdaging: de hangmatten stevig en hoog genoeg de lucht in krijgen. Dit lukt bij de meesten. ’s Nachts merkt Rikki dat het bij haar niet echt gelukt is. Zij zweeft met haar kont tegen de grond! ’s Avonds willen we nog een duikje in de Corantijnrivier nemen, maar onze gids Ralf raadt ons dat af. Dan maar wassen in de kuip. We proeven voor het eerste cassavesoep (smaakt als patatten) en dat bevalt ons wel. Erna gaan we nog naar het andere kamp om te gaan ‘socializen’. Na een parbobiertje besluiten we onze hangmat op te zoeken, maar onze hindoestaanse buschauffeurs denken daar duidelijk anders over. Zij willen nog naar de plaatselijke discotheek. Wij bedanken vriendelijk en eens aangekomen in ons kamp drinken we nog een biertje met onze multiculturele hutgenoten.

De eerste nacht in de hangmat overleefden we goed dus we waren fris voor een dagje Blanche Marie. Er werd ons verteld dat we om 7u zouden ontbijten, daarom waren sommigen onder ons al vroeg wakker. Lieselotte maakte van die tijd gebruik om samen met Roel en Roald een duikje te nemen in het plaatselijke meer. Wanneer de anderen wakker zijn, vertrekken we rond 9u met de bus naar het andere kamp om samen te ontbijten. Aangezien we de hele dag op pad zullen zijn, maken we ons lunchpakket. Rond 11u vertrekken we voor een spannende busrit richting Blanche Marie. We rijden op smalle paadjes door het oerwoud. Onderweg moeten we enkele keren uitstappen, de bus kan immers met zijn volle gewicht sommige steile hellingen niet oprijden. Een krakkemikkig bruggetje oversteken verloopt ook niet gemakkelijk. De bus rijdt voor en wij moeten de brug te voet over. Midden in de jungle kantelt de bus zelfs bijna! Er ontstaat even wat paniek in de bus, maar de adrenaline zorgt ervoor dat we klaar zijn voor nog meer spanning. Eva en Flore kunnen alles  op de voet volgen want ze hebben een frontrow seat naast de chauffeur. Een onvergetelijke ervaring!

Na de avontuurlijke bustocht door de jungle, arriveren we rond 15u in Blanche Marie. We eten snel onze picknick op en trekken onze zwemkleren aan. Nog een kwartiertje wandelen en we kunnen genieten van een prachtig uitzicht over de watervallen. 

Dit even vastleggen op foto en we kunnen beginnen aan een gevaarlijke afdaling om de watervallen van dichtbij te bewonderen. Het wordt een zalige en verfrissende namiddag. Rond 18u verlaten we de watervallen, eten we nasi met kip en kouseband (groene bonen) en vertrekken we met de bus naar onze slaapplaats in Apoera. Daar beleven we een gezellige avond in het andere kamp en eten we opnieuw een kommetje cassavesoep. De volgende dag mogen we wat langer slapen en hebben we de tijd om een duik te nemen in de Corantijnrivier. We maken er kennis met enkele lokale kinderen die maar al te graag met ons willen spelen. Na een uitgebreid ontbijt vertrekken we met de bus naar de Savanne voor een dagrit. Bijna op onze bestemming aangekomen, valt het busje stil. Er ontstaat even wat paniek, maar gelukkig stopt er een jeep met twee stoere mannen. Zij zijn zo vriendelijk om ons vooruit te trekken. Samen met ons geduw, zorgt dit ervoor dat we ons busje terug aan de praat krijgen. In de verte horen we de muziek van de jungleparty al. We hangen onze hangmatten op en genieten van een heerlijke barbecue met aardappelsalade rond het kampvuur. Erna frissen we ons nog even op in het kreekje en zijn we klaar voor een echt feestje in het midden van de jungle. We dansen, lachen, drinken caiperinha en houden zelfs een dancebattle voor zowel de jongens als de meisjes. De sfeer zit er dus goed in. Moe maar voldaan kruipen we enkele uren later in onze hangmat. We zijn erg blij dat we de volgende dag kunnen uitslapen. We ontbijten en terwijl we ons verfrissen in de kreek, ontdekken we dat deze verder loopt door het oerwoud. Avonturiers die we zijn, gaan we op ontdekkingstocht. We klauteren over de wortels in het water en nemen wat foto’s. Terug bij de rest van de groep, zonnen we wat en wisselen ondertussen ervaringen uit met Belgische stagiaires (verpleegkundigen uit Antwerpen). Rond 14u vertrekken we voor de 2 uur durende busrit naar ons eigen stekje.

Daar staat er ons een grote afwas en een nog grotere was te wachten (alle kleren waren rood door het bauxietstof van de weg). De rest van de week werken we nog wat aan onze bachelorproef (de voorlopige versie moet ingediend worden!) en voor stage. Dit weekend staat er een plaatselijk festival op het programma: Indo-Latino. Er is ook een vierdaagse wandeltocht/stoet (de Avondvierdaagse) aan de gang om het einde van  het Paasfeest te vieren. Daar konden we daarstraks al een beetje van genieten, maar we gaan vanavond de sfeer eens van dichtbij gaan opsnuiven. We zijn benieuwd!

Ziezo, dit was weer een zeer uitgebreid verslag, hopelijk hebben jullie ervan genoten!

Zoals je ziet, zijn we het hier na één maand tijd nog niet beu. We zijn al goed ingeburgerd, maar ontdekken nog steeds elke dag iets nieuws!

We hopen dat jullie het even goed stellen in België en dat jullie ook een beetje kunnen genieten van het zonnetje! Wij zijn alvast geen bleekscheten meer! J

Lieve groetjes en nog een dikke kus voor jarige Bo!! Tan bun!

Fawaka?!

Dag verre Belgen! We hebben enkele drukke stageweken achter de rug, maar hier zijn we terug met een update. We hebben opnieuw heel wat beleefd sedert ons laatste verslag.

Deze week zijn we gestart met therapie geven. We pakten al articulatie-, lees-, schrijf-, reken- en taalproblemen aan. Het verliep allemaal vlot en zowel wij als de kinderen waren enthousiast. We hadden ook buiten de therapie plezier. Eva en Sarah speelden in de pauze met de kinderen van de Oude Charlesburgschool ‘Chinees voetbal’ en ook Lieselotte, Rikki en Flore amuseerden zich met de kinderen tijdens een spel ‘pakkertje’. Zeker voor herhaling vatbaar!

De meeste scholen hebben een ochtendritueel. Elke maandag voor de les begint, komt de hele school bij elkaar om de Surinaamse vlag te hijsen. Dit gebeuren wordt ondersteund door het Surinaamse volkslied, dat Rikki en Lieselotte al aardig kunnen meezingen. We oefenen verder om het lied ook in het Srantongo onder de knie te krijgen!

Maandag hadden Rikki en Lieselotte een bespreking met het hoofd van de kleuters van de Ancillae Burgosschool. Ze vroeg hun mening over een kleuter die misschien zal doorverwezen worden naar het bijzonder onderwijs. De jongen spreekt niet in de klas en met zijn medeleerlingen. Ook op andere vlakken functioneert hij niet zoals zijn leeftijdsgenoten. In de testsituatie bij Lieselotte spreekt hij echter wel, en dat had de directrice opgemerkt. Volgens Rikki en Lieselotte is er een ontwikkelingsachterstand aanwezig en is individuele begeleiding zeker aan te raden. Ze zullen de situatie verder opvolgen en proberen zeker het beste in hem naar boven te halen in therapie.

Verder verliep de week erg rustig, we bereidden ons voor op de ouderochtenden van volgende week en verlangden hard naar het weekend. Dan stond de trip naar Galibi op het programma.

Vrijdagochtend moesten we om half 9 klaarstaan op het Kerkplein, van waar we met de bus vertrokken richting Galibi. We waren met een grote bende: Flore met haar ouders, Rikki met haar ouders en zus, Lieselotte en haar vriend, Eva en Roel, Sarah en haar vriendinnen en nog een groep journalisten. De busrit duurde zo’n vier uur en was allesbehalve rustig. Onze ingewanden zijn er nog niet goed van. Daarna stapten we op de boot en vaarden we nog een uurtje of twee naar Galibi. Kletsnat kwamen we daar aan. We installeerden ons in onze kamers, verkenden het dorp en maakten kennis met de dieren van de minizoo. We zagen  neusbeertjes, een toekan, een oselotte, een luiaard en nog veel meer. Maar waar we het meeste van onder de indruk waren, was de wurgslang, die we allemaal eens mochten vasthouden! Ook met de luiaard en de aapjes poseerden we uitgebreid. De omgeving was adembenemend! In ons hutje aan het strand, omringd door palmbomen, waanden we ons in een tropisch paradijs.

Na de dorpswandeling aten we ons buikje rond met rijst, kip en een heerlijk pompoensausje, blijkbaar goed voor de ogen. Dat konden we wel goed gebruiken, want na het eten vertrokken we in het donker richting zeeschildpadden! De boottocht verliep niet zonder obstakels, we kwamen vast te zitten op een zandbank. Gelukkig hadden we enkele stoere mannen mee die direct in het water sprongen om ons te redden. Eenmaal aangekomen op het strand, zagen we twee sporen van zeeschildpadden. En wat voor sporen! Die beesten moesten gigantisch zijn! Onze gids ging op zoek naar de schuilplaats van een van de dieren. Die was niet moeilijk te vinden, hij moest enkel het reusachtige spoor volgen.  Op zijn teken mochten we ook een kijkje gaan nemen. We zagen de kolossale schildpad een put graven. Dat was haar nest, waarin ze later haar eitjes zou leggen. Ineens kwam er een lokale jongen aangelopen, die ons vertelde dat er een beetje verderop al een schildpad eitjes aan het leggen was. De hele groep schoot in actie en rende naar het nest, aangespoord door Rikki’s woorden: ‘ze is aan het leggen, ze is aan het leggen!’. Daar aangekomen, konden we onze ogen niet geloven. Het hele nest lag al vol met eitjes, de grootte van pingpongballen, en ze bleef er maar leggen. Na een uitgebreide fotoshoot van dit toch wel intieme momentje, besloten we om terug te keren. We waren toch ietwat teleurgesteld dat we geen schildpadden uit de zee tevoorschijn hadden zien komen. Tot we opeens iets zagen schitteren in het maanlicht! Er kwamen wel drie joekels van  schildpadden uit de zee gekropen. Onze avond was geslaagd! Na een snelle hap (pasta met saus en natuurlijk KIP), kropen we blij maar vermoeid in ons bed en werden we in slaap gewiegd door de ruisende golven. Gebeurtenissen van de nacht: we kregen bezoek van enkele padden en spinnen, Eva en Flore hielden een fotoshoot in hun roze prinsessenhemelbed en Eva kwam ’s nachts wakker van een ‘slang’ in haar bed. Ze schreeuwde moord en brand om hulp. Uiteindelijk bleek het gevaarlijke dier slechts het koordje van haar zaklamp te zijn!

De volgende ochtend waren we al vroeg uit de veren. Sommigen wasten zich in de douche, anderen (Lieselotte en vriend) namen een frisse duik in de zee. We kregen een lekker ontbijtje voorgeschoteld en pakten daarna onze biezen. We vertrokken terug met de boot richting Paramaribo, maar eerst maakten we een tussenstop in Frans-Guyana. Daar bezochten we de plaatselijke markt en de gevangenis waaruit Papillon probeerde te ontsnappen. Omdat ons verblijf hier niet van lange duur was, besloten de ouders en zus van Rikki hier nog een dagje langer te blijven. De anderen vaarden terug naar de stad, waar er weer een heftige busrit op ons stond te wachten. Onderweg was er toch eventjes paniek, toen de bus op het hoogste punt van de brug over de Surinamerivier in panne viel. Maar dit was snel verholpen, en we arriveerden helemaal door elkaar geschud rond 18u terug op het Kerkplein. Net op tijd voor de ouders van Flore om hun vlucht  naar België te halen. Ze beleefden een korte maar daarom niet minder spectaculaire tijd hier in Suriname.

We sloten de prachtige trip af met een heerlijk drankje, en je kent ons wel, het was natuurlijk Borgoe! De zondag hielden we het rustig, we bereidden de ouderochtenden nog een beetje voor en droomden verder over het mooie weekend.

Nog steeds zonnige groetjes van de reporters ter plaatse! Laat de reacties maar komen, want we horen ook graag eens iets van jullie!

Rikki, Eva, Lieselotte, Sarah en Flore

Eerste stageweek

Vorig weekend hebben onze eerste uitstap naar colakreek gemaakt. Het is een recreatieoord waardoor een kreekje loopt dat bruin ziet als cola. De verwachtingen lagen net iets hoger dan dat ze konden waarmaken. Maar we hebben ons geamuseerd en kwamen als kreeften terug.

Maandag vroeg uit de veren voor onze allereerste stagedag: spannend! We gingen in twee groepen naar twee verschillende scholen. Daar gaan we op maandag en woensdag naar toe, op dinsdag en donderdag gaan we naar twee andere scholen.  Lieselotte en Rikki vlogen in een rommelkot en Eva, Flore en Sarah zitten samen in 1 lokaal waar de kinderen voortdurend binnen en buiten lopen.De accommodatie op de scholen is dus niet zo ideaal. Daarom hebben we daar eerst alles wat heringericht. De harde aanpak van de leerkrachten en de chaos op de scholen waren even wennen. De kinderen lopen tijdens de lessen constant de klaslokalen in en uit en er is de hele tijd veel lawaai in de school.  We zijn er wel van overtuigd dat onze hulp nodig en welkom is. We hebben deze week de kinderen getest. Het niveau ligt nog lager dan verwacht. Zo kunnen kinderen uit het derde leerjaar nog geen letters lezen of schrijven. De leerkrachten staan wel open voor suggesties en onze hulp. We gaan veel werk hebben maar zijn enorm gemotiveerd om ze te begeleiden.

Op woensdag zijn we samen met mevrouw Van der Borgt en tante Nel gaan eten. Het was typisch Surinaams: met andere woorden weeral kip met bami en nasi. Daarna verleidde mevrouw Van der Borgt ons voor een heerlijke caipirinha in haar hotel. We namen daar afscheid van haar en maakten een nachtelijk tocht door de straten van Paramaribo naar huis.

Onze eerste stageweek hebben we spetterend afgesloten. We zijn namelijk donderdag op dolfijnen- en kaaimannentoch gegaan. Vanuit Leonsberg vertrokken we met de boot naar de monding van de Surinaamse rivier. Daar dobberden we wat rond en lokte Ralf de dolfijnen. Ook vulden we ons met lokale snacks en cola en vaarden we verder. Terug aan land maakten we kennis met plaatselijke tropische dieren zoals een papegaai, een vingerzuigend beest (hoofd van een cavia met een vacht zoals een haas) en een aap. Daarna vertrokken we met de kleine houten boten naar het gastgezin voor de maaltijd: bami met kip. Het was er prachtig! Voor het eerst waanden we ons in Zuid- Amerika. Plots bij valavond doken er uit het niets duizende zoemende en vooral stekende muggen op! Snel allemaal beginnen smeren, lange broeken en truien aan. Ook pakte iedereen zich in met een regenjas behalve Rikki, zij werd lek geprikt. Helemaal ingeduffeld vertrokken in het duister richting het moeras klaar voor het avontuur! Ook de sterrenhemel was adembenemend! De gids had al na twee minuten een kaaiman gevangen waar we allemaal mee poseerden. Het beest werd helemaal verlamd door alle flitsen. Na nog wat rond te dobberen in het moeras tussen de lelies en andere waterplanten vingen we deze keer een grotere kaaiman. Hij was wel een meter lang! In extase van de ervaring keerden we voldaan terug richting Paramaribo. Daar fristen we ons op en maakten we ons klaar voor de home party in de Anniestraat. Samen met onze Belgische en Nederlandse vrienden beleefden we achteraf nog een fijne avond in de Havana. Een stevig begin van een rustig weekend.

Op zaterdag zijn we de lokale sfeer gaan opsnuiven op de centrale markt. Het was er een grote drukte! We hebben veel nieuwe dingen geproefd. De rest van het weekend gaan we werken voor school zodat we maandag weer paraat zijn.
Groetjes aan iedereen!